Een aantal weken geleden werd ik gebeld door een mevrouw die belde voor haar dochter Esmee, die een urn zocht voor haar stil geboren baby. Het zou om een urn gaan met een inhoud van 35 cc. Dat is niet veel groter dan een melkbeker.
Instinctmatig heb ik haar geadviseerd met Esmee langs te komen voor een workshop pottenbakken. Daar zijn we toen aan begonnen zonder te weten of dat nou wel zo verstandig was of niet. Stap voor stap met telkens een nieuw stukje klei is het gelukt om een urn te draaien. Eerst een gewoon potje, dan een potje met een buik en na 8 pogingen en 10 kilo klei tenslotte een kleine urn (zie foto).
Esmee is regelmatig terug gekomen om de urn af te werken en te voorzien van terra sigillata en na het bakken een Saggar-stook.
Tijdens het hele proces is er uiteraard veel gepraat over het verlies. Hoe het zo is gekomen en hoe moeilijk het soms is om het verlies te verwerken. Ik durf te stellen dat Esmee, door het volgen van een workshop en het behaalde resultaat, haar verlies een stukje meer heeft kunnen verwerken.
Achteraf gezien ben ik blij mijn instinct te hebben gevolgd. Het was een enerverende fascinerende ervaring die ik niet had willen missen. Ik ben Esmee dankbaar dat zij mij het vertrouwen heeft gegeven om haar een stukje verder te helpen.
Reactie plaatsen
Reacties